Ikusasa

Het is 12 juli 2014, de dag dat Brazilië en helaas ook ons eigen landje in Brazilië de ‘troostfinale’ van het Wereld Kampioenschap Voetbal spelen. Daar is het zon, zon en nog eens zon met extreme warmte tot gevolg.

De warmte heeft ook Veldhoven veroverd en het wordt vandaag peentjes zweten. Het voelt klam aan, het is erg benauwd. De warme en vochtige lucht sijpelde vanuit het noordoosten binnen. Het kwik schiet omhoog naar 18 tot 20 graden. Er is nagenoeg geen wind. Deze ochtend blijft het oranje zonnetje achter het grijze wolkendek. Het lijkt wel of Louis Geniaal ons even geen oranje meer gunt. De oranjekoorts is over of toch niet?

In deze tijd denk je toch aan Rio, aan strand, aan Sambadanseressen, aan mini-mini bikini’s, maar toch niet aan trainen voor een marathon. Toch vallen er nauwelijks onvertogen woorden. Wij zijn, deze ochtend niet bezig met die troostfinale. We moeten ons concentreren op de eerste marathontraining. Vandaag staan 21 kilometers op het programma. Iedereen, vandaag 36 deelnemende lopers en 3 begeleiders op de fiets, is zich bewust van het feit dat met minder kilometers beginnen niet verstandig is. We zijn er allemaal klaar voor. De sfeer is lichtelijk gespannen, maar dat gaat er in de eerste kilometers wel vanaf. Vanaf vandaag spelen wij elke week een finale. Vanaf vandaag zullen we elkaar elke zaterdag moeten helpen om de afstand te overbruggen, want het wordt elke week een beetje meer. Het Nederlands voetbalelftal wordt begeleid en gekoesterd door begeleiders, haptonomen, psychologen, trainers, zielenknijpers en andere geestverruimende en spierversterkende gogen, maar wij zullen het echt zelf moeten doen. Elkaar steunen is dan geen keuze, dat is een must.

Evert neemt het woord en steekt ons nog een hart onder de riem. Het is inmiddels acht uur en de basisgroep maakt een lichte warming up op de baan onder leiding van diezelfde Evert. Daarna volgt een fotosessie en dan worden de eerste stappen richting de Knegselseweg gezet. Heupwiegend bewegen onze dames over het fietspad, in een niet te volgen ritme, dansend als sambakoninginnen, die nooit genoeg zullen krijgen van het trainen voor een marathon.

De basisgroep lijkt een wonderlijke combinatie. Lijkt een wonderlijke combinatie? Is een wonderlijke combinatie! Maar dat levert keer op keer wel een spanningsvolle en energierijke inspanning op. Het heeft niets te maken met de herkomst van deze groep (Amerika, Chili, Indonesië – België – Veldhoven, Best en Gestel), maar alles met de passie van elk individu.
Deze groep heeft niet de concentratieboog van een ééndagsvliegje; deze basisgroep is van start tot finish gefocust.
Met een ‘big smile’ op zijn gezicht en de cruisecontrol aan zet Ed de eerste stappen van deze eerste etappe.

Ger R., Annet, Annemarie, Roy en Gita gooien meteen kolen op de kachel en zijn we op de Steenselseweg al uit het oog verloren. Ed, Ronald en Judith blijven lekker bij elkaar op enkele meters gevolgd door Trees, Mary, Rik en Theo. Eigenlijk gaat het vrij gemakkelijk en zijn we snel het viaduct van de A 67 over.

Via de Riethovenseweg, Stevert komen we op de Stevertsebaan. Evert is vandaag wel erg vroeg opgestaan om voor zijn vandaag jarige Harrie en morgen jarige Ed versiering in de vorm van gekleurde ballonnen op te hangen. We weten dat Evert veel over heeft voor de marathongroep, maar dit hadden we echt niet verwacht. De hapjes, zoals Harrie terecht opmerkte, waren al verdwenen. Daar moet de politie naar kijken.

We naderen de Keersop en dus de verzorgingspost. Ons groepje is blij dat ze Annelies en Tonny kunnen begroeten en maakt dankbaar gebruik van een verfrissend theetje. De groep Ger R. nog even gesproken en het blijkt met Gita boven verwachting te gaan. Gelukkig maar, ook voor Hans.

Na luttele minuutjes zetten wij de machine weer in beweging. Een mooie beschrijving van het smalle paadje bij de boerderij nr. 1 en het advies om daar achter elkaar te lopen wordt gewillig opgevolgd, alhoewel ik niet zou weten hoe je daar niet achter elkaar zou kunnen/moeten lopen. Voorlopig is het nog fris en groen om ons heen, terwijl het pad langzaam verandert in een zeer smal paadje. Twee luie koeien of stieren (liggend zie ik het verschil niet) kijken ons loom en onverschillig aan. Zij zijn zelfs niet bereid om op te staan. Er heerst een serene stilte. Je hebt het gevoel dat je door een schilderij loopt. Via dit rustiek gelegen kruip-door-sluip-door weggetje lopen we langs velden met wuivend gras. Het applaus van de klaprozen is te verwaarlozen.

We arriveren inmiddels op de Molenstraat en laten de Volmolen enige tijd later links liggen. Theo heeft besloten er een intervaltraining van te maken met enorme tempowisselingen. Van wandelen tot joggen en terug, maar ja Theo weet als geen ander; krrrrrakende wagens lopen het langst. Op deze weg worden we ingehaald door de groep Evert, Leon, Nicole, Johan, John, Leo en Georg. Net als bij het wielrennen, erop en erover.

Het einde begint in zicht te komen. De Heiberg nog overwinnen en dan zijn we er bijna. De tropische klamheid zorgt voor een meeslepende cocktail van zinderende zoute zweetdruppels en opzwepend gekreun.

Op de Heiberg worden we gepasseerd door Boudewijn op de fiets en zijn groepje Karin, Wally, Jurgen Piet en Hans. Bij dit groepje zit het tempo er nog goed in, het ziet er strak uit.

Ook de groep Marjolijn, Elly, Mariska, Ine, Harry, Leo, Jaap, Reinier en Art vliegen over ons heen. Indrukwekkend loopwerk van deze groep; een beetje salsa, een vleugje latin, een tipje blues, maar vooral heel veel rock en roll.

Via de Kempenbaan naar stoplichten op de Locht en via de Pegbroeken naar de rotonde Knegselseweg. Via het fietspad weer terug naar kantine van GVAC. Enige minuten later arriveert Frits op de fiets met zijn groepje Ger V, Lisette en Wim. Lisette en Wim waren al aan het afremmen toen ze te horen kregen dat de etappe pas geëindigd is als je gefinisht bent en zo geschiedde.

De cooling down, de warme douche en niet te vergeten een stuk ZAMOTA (inmiddels bekend als zaterdagmorgentaart) bieden enige verlichting aan de moe gestreden lichamen. Uiteraard werd er nog even gezongen voor de jarige Harrie en Ed. Heren een fijne dag toegewenst en bedankt voor het lekkere gebak.

De trainingen geven tenminste één garantie: “ je kunt doodmoe van het dagelijks leven de training starten, maar je finisht met een supergrote glimlach en een overvolle tank bruisende energie”.

We hebben ons weer zo’n ‘feelgood-morgen’ bezorgd. Eén ding is zeker, we hebben weer een leuke groep om samen naar een marathon toe te werken.

Met deze groep heeft de begeleiding wel vertrouwen in de Ikusasa (toekomst in Zulu).

Tot volgende week, groet Willem.