Paciencia Santísima

Drukdrukdruk………je hoort er niet bij als je zeeën van tijd hebt. Maar nu hebben we rust, tijd in  overvloed, vakantie!, Wij zijn beland in zo’n typisch pittoresk dorpje Saint-Marie-Plage in Frankrijk. Het is 29 graden Celsius. Er waait een zacht fris windje vanaf zee. Een uitzicht zo mooi, dat je ogen er pijn van doen. Ik zit in mijn luie stoel te genieten van een glaasje Cava. Lekker koel en tintelend op de tong. Ik had beloofd nog een keer aan jullie te denken en al nippend doe ik dat.

Ik laat de afgelopen twee maanden nog een keer de revue passeren. Jullie hebben de Ten Miles achter de rug en aanstaande zaterdag staat al weer de achtste training gepland.

Trainingen die bijna altijd doorgaan. Weer of geen weer, gelopen moet er worden. En elke week en bijna elke week ruimschoots op tijd, is de kantinedeur geopend. Iedereen die binnenkomt wordt met een vriendelijk gezicht begroet. Van iedereen weet hij de bijzonderheden. Net terug van vakantie, net terug van een blessure of net terug van een wedstrijd waar dan ook gelopen.

In die acht weken verzamelt hij ook alle goed bedoelde rotzooi, die wij met z’n allen hebben laten slingeren. En elke week opnieuw probeert hij die goed bedoelde rommel weer aan de man of vrouw te brengen. En elke week opnieuw zien we die poging jammerlijk mislukken, maar hij denkt dat de aanhouder ook hier wint. We laten hem zo wijs.

Het trainingsprogramma is zorgvuldig opgebouwd, de routes zijn mooi, soms zwaar en uitdagend, maar zijn in ieder geval goed beschreven. Een navigatiesysteem is meestal minder secuur.

Elk voor- en elk najaar start hij weer zo’n hels karwei  en elke keer weer met een niet aflatende ijver. En iedere keer weer met diezelfde missie: “ Iedereen veilig voorbereiden op zijn  of haar marathon, waar dan ook ter wereld”.

Veiligheid staat bij hem hoog in het vaandel, vandaar de vele in ROOD geschreven LET OP’s in de routebeschrijvingen.

Hij is verantwoordelijk voor deze groep en voelt dat ook zo. Iedere keer opnieuw weet hij mensen enthousiast(er) te maken. Hij ontziet zich nooit, loopt zelf ook deze afstanden mee en nog wel in de snelste groep. We verstouwen in zo’n voorbereiding vele kilometers, maar daar krijg je ook veel voor terug.

Iedere week een lange mail met alle bijzonderheden. Elke week ‘zamota’, zaterdagmorgentaart. Nee, hij betaalt dat niet elke week zelf, maar zorgt wel voor een schema, zodat we elke zaterdag wat lekkers te peuzelen hebben.

Hij is de coördinator, maar ook een regelaar, een luisterend oor, een adviseur, een zwarte Piet (dat mag tegenwoordig eigenlijk niet meer) dus een veelkleurige Piet, af en toe Sinterklaas, een duizendpoot en niet te vergeten ook een loopmaat.

Hij leeft met zijn mensen mee, hij schenkt ze de nodige aandacht, hij is vaak bezorgd over ze, hij is oprecht geïnteresseerd in ze en niemand wordt daarbij uitgezonderd.

Hij is ook zo’n ‘stoker’ van vroeger. De man die de kolen op het vuur gooit, zodat de trein in beweging komt. Door zijn manier van omgaan met ons gooit hij ook bij ons als het ware kolen op het vuur. Deze energie zetten wij dan weer zelf om in trainingsarbeid, want laten we eerlijk zijn: “Lopen is leuk, maar het blijft toch ook behoorlijk werken”.

We zijn nog niet aan het einde van de voorbereiding. We moeten (sorry mogen) nog een aantal zaterdagen. We zijn dit grenzeloos avontuur samen begonnen en we maken het ook samen af. We zijn echte kilometervreters geworden. Het vertrouwen is inmiddels al tot ongekende hoogte gestegen. We gaan meer en meer onze eigen dromen vormen, wij zeker, en in die dromen geloven. En terecht, want aan het einde van deze voorbereiding zijn we er allemaal klaar voor. We worden langzaam maar zeker klaar gestoomd voor het grote werk.

Hij is daarin een lichtend voorbeeld, hij is heel rustig en paciencia santísima (heel geduldig in het Spaans).

De stemming is elke week top en we komen elke zaterdag met goede zin naar baan 7 om weer een lange afstand te lopen. Iedereen waardeert die sfeer, iedereen waardeert jouw inzet.

Iedereen is het er over eens; dus namens alle loopsters, lopers en begeleiders van de marathongroep:

Beste Evert, bedankt voor alle goede zorgen !!

 Vanuit een zonnig en warm Spanje, tot snel, groet Willem.

 

 Onbereikbaar

Mijmeren, denken en een beetje verleiden

Samen lopen, samen genieten en  samen lijden

Jouw lach maakt het voor hem draagbaar

Jouw steun maakt hem minder kwetsbaar

Dus ineens is het daar

Die blik van hem naar haar

De twinkeling van hem naar jou

Een rilling maar niet van de kou

Een knipoog van één tel

Wat een lief gebaar

Natuurlijk weet hij het wel

Hij kan niet zonder haar

Iedereen weet wat die knipoog zegt

Is die liefde nu wel echt?

Mooie gedachten zijn het gebleven

Daar moet hij nu mee verder leven

Aan haar denkt hij elke dag

Aan die trainingen in een wolkenpracht

Haar blauwe ogen, haar mooie lach

Dit had hij vooraf nooit verwacht

Jij bent er wel, maar je ziet hem niet

Hij loopt met je mee, hij geniet

Hij loopt met jou van hot naar haar

Maar uiteindelijk blijf je voor hem onbereikbaar.