Willems column: Een vreemde vogel

Een vreemde vogel.

Het is zaterdag 16 januari 2016; het is weer de eerste van een reeks langzame duurlopen als voorbereiding op de marathon in 010 of elders. Het druppelt een beetje als we bij baan 7 arriveren. Het is bewolkt, nagenoeg windstil en met een graadje of 5 zijn het heerlijke winterse omstandigheden om de training weer op te pakken. Vandaag staat de Kempische Dorpenroute van ruim 23 kilometers op het programma. Een behoorlijke afstand om mee te beginnen. Het tapijt is uitgerold, de route ligt klaar.

Een minuutje of twintig na achten verschijnt mijn vriend Frans, je weet wel die van de rode kolom, ten tonele. Met zijn typische pose staat hij bij de toegangsdeur. De benen een beetje wijd, de ene hand over de ander. En daar trekt hij zo’n ‘alles-onder-controle-hoor, niks-aan-de-hand-gezicht’ bij. Hij wenst ons veel succes en dat meent hij ook nog.

Binnen staat de groep max. 9,5 km per uur al klaar. Gita, Annemarie, Judith, Cindy en de nieuwkomers Ietje en André. Deze laatste is een rasechte 010-er. Het wordt zijn eerste marathon en die wil hij uiteraard gaan lopen in zijn geboorteplaats 010. Jammer dat Ronald niet aanwezig is, want dat had een mooie confrontatie opgeleverd, Ronald als echte PSV-fan. De maestro neemt, vlak voor half negen, zijn baton en vuurt stichtende tonen naar de groep. De beginselen van de langzame duurloop worden nog eens bekrachtigd. Daarna dirigeert hij ze naar de atletiekbaan voor de warming up, die hij zelf verzorgt. De warming up zit erop, dus de eerste uitdaging kan beginnen. De groep loopt de atletiekbaan af in de richting van Knegsel.

Judith, op de fiets, begeleidt deze groep. Judith vertelt André dat hij een ‘vreemde vogel’ in de groep is; hij als enige man in dit vrouwentribunaal. Onderweg wordt deze groep, althans dat zeggen ze, in de gaten gehouden door nog andere vreemde vogels. Ze werden nauwgezet bekeken door een aantal roofvogels. De vreemde vogel van deze groep heeft hoogstwaarschijnlijk de andere vreemde vogels verjaagd, want de andere groepen hebben buiten André geen vreemde vogel meer gezien.

Een gemengd groepje, zeker qua tempo’s, maar Judith weet met krachtige stem, ‘Effe dimmen’, het tempo tot de juiste proporties terug te brengen. Kortom; ze moeten nog even zoeken naar het juiste tempo, zodat iedereen goed mee kan, maar daar hebben ze nog kilometers genoeg voor te gaan.

Tegen negen uur zijn de overige groepen ook binnen. De maestro betreedt opnieuw zijn podium en spreekt de groepen, met dezelfde boodschap over langzame duurlopen, toe. De atletiekbaan wordt daarna opgezocht en de warming up wordt gedaan. Daarna een groepsfoto en van start. Ook onze andere mobiele begeleider Georg stapt op zijn fiets en ondersteunt de achterste groepen, hij is het slot op de deur.

Els en ik gaan richting de kapel aan de Jan Smuldersstraat in Vessem. Annelies is er niet bij, zij ligt nog na te zweten  van een stevige griep. Namens ons allen van harte beterschap. Bij de kapel worden we verrast door twee mannen die op de picknicktafel liggen. Dichterbij gekomen zien we dat het twee hardlopers zijn, die hun cooling down afwerken.

We vertellen dat we onze groepen op deze plek van thee voorzien, waarna zij zeer meewerkend de tafels verlaten. Els en ik richten onze ‘Teashop’ in.

De eerste groep, groep max 9,5 km, nadert. Onhoorbare trillingen, keiharde voetzolen, afwijkende toonladders en juist heel harmonische klanken geven het tempo aan. Het is een zeskoppige toonladder die een prettig bluesgevoel geeft. Ietje blijkt zo’n wervelwind van een vrouw te zijn, met wie iedereen wel op pad wil. Zij loopt als het ware onder het motto: “zweven is leven”. De thee is opgedronken en de groep gaat weer verder.

Korte tijd later nadert de max 11,5 km groep. Jeroen, Hans, Robert, Leo en Peter, deze laatste ook een nieuwkomer. Uiteraard werd dit dweilorkestje gedirigeerd door de maestro Evert. Voor Leo was het begrijpelijk een emotioneel weerzien met zijn loopmaatjes. Het leven is soms oneerlijk en hard, het leven grijpt je soms bij de keel en dan kan lopen in een groep letterlijk en figuurlijk lucht geven. Blijf maar lekker bij ons lopen.

De thee wordt dankbaar aangenomen en ondertussen arriveren ook Karin, Jeroen, Patrick, Harold, John onder de bezielende leiding van Marjolijn. Bij deze max 11 km groep is het nooit de stilte voor de storm, want zij hebben John in de gelederen en dan is het nooit stil. Karin, Marjolijn en Harold voelen de benen nog wel een beetje van de ruim 30 kilometers trail, vorige week in Zuid-Limburg. Niet over zeuren, dat gaat weer over en dus hoor je ze er ook niet over. De thee is op en ook deze groep gaat weer verder.

De groepen volgen elkaar snel op. We horen de 10,5 max groep met Ine, Roy, Casper, Geert (als gastloper) en als begeleidster Wally aankomen. Ook bij deze groep vindt de thee gretig aftrek. Wally haalde ook deze keer weer haar bekende voorstelronde van stal, zeker omdat ze zelf ook nieuw was in deze groep. De voorstellingsronde duurde ongeveer tot aan de ‘Teashop’, dus wij zijn er van overtuigd dat Wally de nodige informatie over zichzelf heeft achtergehouden. Komt wellicht nog?!

Na de thee, vertrekt deze groep weer. Wally met een grote glimlach. Zij is een loopster van het joyeuze soort, voor wie schwung oneindig belangrijker is dan gepietepeuter. Altijd gaan met die banaan, altijd met overgave en energie.

Deze mooie ochtend schiet voorbij in geur en kleur, het zijn betoverende geuren en kleuren. Er valt van dat mooie gefilterde zonlicht door de takken, maar geeft Els en mij geen extra warmte. De voeten worden langzaam maar zeker kouder en kouder.

De laatste groep, max 10 km, zien we in de verte aankomen. Femke, Francien, Inge, Lisette, Rien, Giel en Ger onder begeleiding van Hannie stoppen al kletsend bij de thee. De vrouw van Rien is er nog niet bij, zij is nog steeds geblesseerd, dus wensen we haar een spoedig herstel. Een korte tussenstop en dan gaan ze weer. De helft zit er zo wat op. Als nieuwkomer voelt Inge zich als een vis in het water. Geen onzekerheid of ze het aan kan, maar ze loopt met een sterke, gedecideerde uitstraling. Ze trekt energie als een magneet naar zich toe.

Els en ik ruimen de boel op en gaan terug naar GVAC. De eerste verzorging zit er op. Bij GVAC druppelen de groepen één voor één binnen. Cooling down, douchen en op naar het gebak, dat deze week gesponsord is door Marjolijn en Evert. Heel veel dank, maar jammer dat er zoveel over was.

André laat aan ons met gepaste trots zijn 010-sporttas zien en kondigde voor de volgende dag alvast de overwinning op PSV aan. André, je zult dit wel niet echt gemeend hebben, want als je het wel echt gemeend hebt, dan heb je en geen verstand van voetbal en ben je toch wel een beetje veel: een vreemde vogel.

Tot zaterdag, groet Willem.