Willems column: Much aloha

Het is zaterdag 27 september.  Vandaag mogen we weer een keertje uitslapen, mag de wekker een half uurtje later rinkelen.  De start is om half acht in plaats van zeven uur. Boffen dus.

Nog twee weken en dan is het zover. Bij de start van de basisgroep vanochtend om 07.30 uur is het nog 1 miljoen en 305 duizend seconden tot aan de start van de marathon van Eindhoven. De ‘countdown’ is begonnen.

Het is vandaag de voorlaatste training, een rondje van 25 kilometers. Volgende week nog de traditionele verrassingsloop van circa 15 kilometers, waarvan de voorbereiding al in volle gang is. Een mooi moment om met elkaar deze voorbereidingsperiode af te sluiten, dus hopelijk kunnen we jullie allemaal begroeten. Een tipje van de sluier kan al opgetild worden. Er wordt bij deze loop getest of het waar is dat een gezonde geest in een gezond lichaam zit?! We zullen het gaan meemaken.

Zoals gewoonlijk op tijd op de fiets gestapt en richting GVAC. Het is zeer vochtig en er hangt een dichte mist. Het zicht beperkt zich net als vorige week tot hooguit honderd meter. De straten liggen er verlaten bij. Geen levende ziel te bekennen. Ik krijg er Swiebertje-achtige nostalgische gevoelens van.

Het is kwart over zeven als ik bij baan 7 aankom. Zoals altijd brandt er al licht, want Evert is er altijd eerder dan ons. De sfeer is weer prima en ontspannen. Iedereen kijkt al uit naar de aankomende evenementen, de marathon van Eindhoven en een week later de marathon van Amsterdam.

Het is vanmorgen bij de start nog volledig grijs. Er hangt een trieste pot bewolking boven een troosteloos Veldhoven.  Het opruimen van dit wolkenvuil gaat langzamer dan we verwacht hadden en opklaringen blijven weg. Het weer kabbelt gewoonweg lekker voort. Deze nazomerse fase verdient dit weekeinde een schouderklopje. De zon blijft de hele morgen weg en zo is het met een temperatuur van 14 graden opnieuw uitstekend loopweer. Weg met de zomerblues, het is tijd voor de herfstrock.

Het is klokslag half acht, dus gaan met die banaan. Ook deze route is weer te beschouwen als een koningstijger en het is aan ons om dit monster te temmen.

Rechtsaf over het fietspad naar de rotonde, Pegbroekenlaan in en zo via de Locht en de Plank richting Kempenbaan. Een korte, stevige warming up en dan weer verder. Bij de rotonde rechtdoor de Heerseweg inslaan richting Waalre. De groep Annemarie, Annet, Gita, Femke, Roy vergezeld door de twee gastlopers Anna en Jurgen onder begeleiding van Hannie beginnen, na de warming up,  vol elan aan een enerverende uitvoering van deze nieuwe etappe. Ze trekken fel van leer en we zien ze pas weer terug bij de zamota.

Trees, Mary, Ed, Ronald, Rik en Theo onder begeleiding van Willem starten behoedzamer. Ze zijn gelaafd, maar tegelijkertijd puur. Hun karakters komen met veel energie tot leven. We passeren op de Heerseweg een donkergroen weiland; zestien koeienogen volgen ons nieuwsgierig. Theo, goedgemutst als altijd, geeft deze beesten zijn mooiste glimlach van deze dag. Op de Molenstraat slaan we rechtsaf het Timmereind op richting Loon. Linksaf Loon blijven volgen. Hier halen we de vooruitgesnelde Ed en Ronald in. Al kletsend waren ze weer vergeten op de GPS te kijken en dus verkeerd gelopen. Even later halen ze ons weer in en zien we ze niet meer terug.

Via de O.L. Vrouwedijk komen we op de Klokputten. We blijven het pad volgen en lopen onder de A2 door. Het is stil en verlaten. Ook het water van de Dommel glijdt geruisloos. Al jaren boetseert hier  de Dommel het landschap. Het riviertje wordt omzoomd door een rijkdom aan bomen en struiken met een enorm kleurenpalet als resultaat.

Via Hanevoet, langs het ziekenhuis en via de Kempenbaan langzaam maar zeker richting de verzorgingspost, ditmaal gestationeerd bij baan 7. Het viertal houdt vast aan het eigen tempo. Ze moeten meestal keihard vooruit in de vaart der volkeren, maar op zaterdag bepalen ze gelukkig zelf het tempo. We hebben Trees in de sluimerstand gezet. Stap voor stap loopt zij met haar ogen open te dromen van haar volgende succesvolle marathon.

Via de Nieuwstraat en het fietspad bereiken we de Campus. Baan 7 is omgetoverd in Palm Beach. Lopen en strand gaan bij Rik niet samen, dus hij blijft hier achter. Natuurlijk wetende dat hij morgen het echte werk voor de kiezen krijgt. Namelijk in Velp de Emmapyramide zien te bedwingen.

Ed en Ronald houden het hier ook voor gezien. De afwezigheid van Judith is bij dit duo duidelijk merkbaar. Een licht disciplineverval treedt dan gemakkelijk op.

Dorie en Tony weer bedankt voor de goede zorgen. We zouden het liefst bij jullie op deze ‘beach’ blijven, maar het tweede deel moet ook nog afgewerkt worden. We vertrekken weer. We lopen over het fietspad van de Knegselseweg.  Met bloedstollende snelheid willen Nicole, Leo, Georg en de inmiddels ook aangesloten Johan van L. onder begeleiding van Evert langssuizen. Theo wil de groep niet laten passeren en duwt Evert bijna de sloot in. Trees en Mary laten het, met een knipoog en een wijze lach, gebeuren.

Vrijwel direct daarna of beter gezegd tegelijkertijd passeren Karin en Wally, beter bekend als duo ‘stipt 11.0 km’, ons. De beide dames kunnen niet alleen goed lopen, maar hebben ook het vermogen om deze strapatsen op een wiskundige onbegrijpelijk wijze uit te leggen. De ‘stipt 11.0 km’ blijkt nu hartslagzone 2 stipt te zijn. Het komt er op neer dat je het aantal hartslagen van beide loopsters bij elkaar moet optellen, vervolgens deel je dat getal door 4, want allebei de loopsters hebben twee benen, dat vermenigvuldig je dan weer met het aantal gelopen kilometers en daar moet je dan het aantal minuten bij optellen, waarna je het geheel moet delen door de correctiefactor 3 voor mist en andere onvoorspelbare zaken. Nou dames proficiat. Het is toch wel heel bijzonder als je een formule opnoemt, die zelfs door Georg niet gekraakt kan worden.

We lopen maar verder. Via een weggetje, tussen een bedrijf en een huis in, gaan we richting Pastoor Eykenweg. We lopen opnieuw door een prachtig en gevarieerd natuurgebied. De geur van groen overheerst. We moeten onze weg al glibberend zien te vinden op deze modderige paadjes. ‘We zijn als het ware druppels in een oceaan’.

Wat is dat daar in de verte? Die verlichte verschijning tussen de bomen? Even gaan onze gedachten uit naar een religieus wonder. Dichterbij gekomen zien we dat het onze Fritz is, die staat te filmen. Gelukkig maar, want de Hoekdries als bedevaartsoord zou toch onvoorstelbaar zijn.

Elly, Ine, Nelleke, Reinier, Leo W., Jaap, Johan de H. en Leo onder begeleiding van Harrie en Marjolijn zoeven ons met een enorm gemak voorbij. Met een gemiddelde van 10,6 km per uur, maar allemaal met een brede glimlach. Na afloop, bij het oppeuzelen van zijn banaantje, roept Leo W. : “Laat die marathon maar komen”. En zo is het!  ‘Ophypen’ is bij deze groep niet meer nodig, die hebben hun grenzen al verlegd.

Het fietspad kronkelt over de Moormanlaan tussen de hoge bomen door.  De bomen verzorgen met een zachte schaduw een mysterieus schimmenspel. Het pad lijkt door de dauwdruppels wel te zijn omgetoverd tot een spartelvijver. Op deze laan komt ook de groep Lisettte, Francien, Boudewijn, onder leiding van Ger V. en Fritz op de fiets, ons voorbij. Als begeleider, weliswaar van een ander groepje, ben ik direct onder de indruk van de fantastisch mooie shirts van de beide dames. Een hele mooie ‘look’  gevormd door een combinatie van een hippe kleur en verfijnde letters. Ik kan het dan ook niet laten de dames daarover een groot compliment te geven. Het is ook mooi om te zien hoe gemakkelijk er in dit groepje gelopen wordt, zeker in vergelijking met de eerste trainingen. Een wereld van verschil. Prachtig.

Boudewijn loopt deze week ook weer een keer de hele afstand. Hij vraagt mij of ik al een titel heb voor de column van deze week. Waarheidsgetrouw zeg ik nee. Ik verzin die namelijk altijd tijdens het schrijven. Boudewijn deelt mij mede dat hij wel een titel heeft, namelijk delirium. Ik val bijna met fiets en al om. Ik kijk hem aan alsof ik zelf een delirium heb of dat hij er misschien een heeft. Boudewijn vervolgt: “Jij maakt er wel iets van!“. “Ja” zei ik, ”ik maak er wel iets van?”. Ik duik vlug even Google op. Delirium is een plotseling optredende verwardheid. Deze verwardheid is tijdelijk. Als de lichamelijke toestand verbetert neemt de verwardheid af. Ik hoef niets meer te lezen, niets meer te weten, ik weet genoeg.

Via de Korze, het Schoot bereiken we de Knegselseweg. Langzaam steken we de straat over, de Campus is weer bereikt. Tattatataah!! De strijd is weer gestreden. De route was onweerstaanbaar aantrekkelijk. Het voelde bijna als een safari door Brabant. Het is misschien niet het paradijs, maar het komt er verdraaid dicht bij. Nog even een rustige cooling down, douchen en dan op naar het huisvlijt van Mary en Gita.  Heerlijk zelfgebakken appelgebak en brownies. Smullen dus.

Ik zit nog even met het delirium in mijn maag. Het was weer de eerste keer dat hij de volledige afstand aflegde. Zou deze afstand te veel zijn geweest? Zou hij teveel van zichzelf gevraagd hebben? Na de douche was hij gelukkig volledig hersteld en genoot hij met volle teugen van het lekkere gebak. Net als de rest van de marathongroep trouwens. Gita en Mary ontzettend bedankt voor het lekkers.

Ook onze Eric was weer even terug op het oude nest. Goed om hem weer te zien. Ook hij liet zien dat de zaterdagmorgentaart hem goed smaakte. Terloops liet hij de dames weten dat afspraken met hem enkel en alleen gemaakt kunnen worden via zijn management. Groots gebaar.

Zoals gezegd aanstaande zaterdag nog de verrassingsloop en dan begint het grote werk. Iedereen is er klaar voor, iedereen heeft er zin in.  Niet meer doemdenken dus, nu is het alleen nog maar doeldenken.

Ik fiets heel tevreden en op mijn gemak naar huis. Thuisgekomen zie ik een enveloppe in de brievenbus hangen. Een hele lieve kaart van Aimee en Tomio, die laten weten dat ze het afscheid wel zwaar vonden, maar de wijze waarop wel heel erg gewaardeerd hebben.

Ze eindigen hun kaart met much aloha en dat wens ik de hele marathongroep: “Much aloha!”.

Tot zaterdag, groet Willem.