Willems column: Een zucht naar zon en zachtheid

Afwijken van het normale doe je alleen als het echt moet en dit moet dus echt. Het is wellicht verrassend, maar de boodschap verre van dat.

Iemand een pluim geven, omdat zijn inzet meer dan de moeite waard is en door veel mensen wordt gezien en gewaardeerd, is een mooi uitgangspunt. Maar hoe meet je die waardering en wie bepaalt die nu eigenlijk. Eigenlijk heel simpel. Als de leden van de groep, waarvoor je iets doet, allemaal dezelfde mening hebben dan is een wetenschappelijk onderzoek om het bewijs aan te leveren niet meer nodig. Wijsheid en wetenschap liggen van oudsher in elkaars verlengde, dus……. Inderdaad dus………………… als de hele marathongroep dit zo vindt dan is dat tevens de vaststelling, dus uiteindelijk is het de marathongroep die bepaalt.

Dus Evert; namens alle marathonloopsters en –lopers hartelijk dank voor al die inzet en voor al die goede zorgen. Bedankt voor alles!!

Terug naar vandaag, want er moet ook nog getraind worden. We krijgen het niet voor niets.

Het is vandaag zaterdag 21 maart 2015, het begin van de lente en niet alleen in de ogen van de tandartsassistente. Er is geen jaargetijde dat zo verfrissend en licht is. De natuur laat de donkere dagen achter zich. De natuurkalender vertelt ons dat de natuur twee weken voor loopt op het gebruikelijke bioritme. Maar dat is nog twee weken later dan vorig jaar toen het weer nog zachter was. De lentekriebels zijn er weer. Het ultieme lentegevoel begint bij de marathontraining van vandaag, 30 kilometers.

Bij de lente heb ik andere beelden, maar maart roert toch nog even zijn staart. Een gure wind begroet ons als we bij baan 7 de hoek omgaan. De kale atletiekbaan ligt er koud en verlaten bij. De wind blaast stevig tussen de bomen door. De bloesem wordt van de bomen gerukt. De blaadjes landen in de plassen regenwater. Ze zijn wachtend op de lente bezweken aan deze grunge-elementen. De striemende wind heeft vrij spel. De atmosfeer komt deze zaterdag niet tot rust. Het is, met zo’n 6 graden boven nul, weer tamelijk fris.

Het is half acht. Startschot voor de basisgroep en groep 9.5. Buiten slaat de wind ze meteen om de oren. Ze komen direct oog in oog met zichzelf te staan. Ze raken nog niet verstrikt in bittere gedachten. Ze trekken daarentegen fel van leer        .

De andere groepen vertrekken om 08.00 uur, allemaal precies op tijd. Het wordt weer een spetterend festijn.

Annelies, Lau en ik hebben alle tijd. We drinken op ons gemak de thee op en gaan daarna met het beruchte mandje richting eerste verzorgingspost. Wij installeren ons bij de oversteek van de A2. We kunnen dan twee keer voor de thee zorgen. Het weer is een beetje omgeslagen. Het is nu zelfs zacht, zelfs warm om hard te lopen.

De groep 9.5 zien we op een afstandje naderen. Annemarie B., Annemarie van L., Gita, Annet, Roy, Paul, Wim, Jan en Ger V.  onder leiding van Hannie houden het juiste energieniveau vast. Wij zorgen ervoor dat de thee op tijd klaar staat. Ik bekijk de groep en taxeer de leden. Mooie groep mensen. Allemaal anders en toch met hetzelfde doel. Steeds weer dat verlangen, altijd weer opnieuw dat verlangen, het verlangen naar de volgende kilometers.

Hannie laat niemand onberoerd.  Imposante vertoning en een ultieme omlijsting, die daardoor onkwetsbaar lijkt te zijn. Of ze nu leidt of lijdt; ze neemt iedereen mee op sleeptouw. Ze kijkt mij aan met een serene, van diepe innerlijke rust getuigende blik. Haar look heeft een nonchalant grijs randje. Deze groep komt weer in beweging, nog slechts 20 kilometers voor de boeg.

De basisgroep, Ronald en Ed komen, begeleid door de met vele lagen beklede Regina op de fiets, aangevlogen. De bevlogenheid is van de gezichten af te lezen. Regina heeft het zelfs niet een beetje koud; het is goed loopweer. Een lekker bekertje thee en de tocht wordt weer voortgezet. Bedankt en tot straks.

Het koele kwartet 10.5, Art, Jeroen, Johan onder begeleiding van de zeer prestatiegerichte Hanneke komt lachend aangerend. Ze hebben er zin in. Kopje thee. Daarna even het lusje maken en dan zijn we weer terug bij jullie, doei.

Groep 11; Leo, Hans onder begeleiding van Wally lopen berekenend. Wally strekt nog even de spieren, want deze morgen valt het even niet mee. Typisch Wally; niet zeuren, maar doorgaan. Ook zij vertrekken snel het viaduct van de A2 over.

De groepen steken het viaduct van de A2 over en belanden in een prachtige natuur. De boomtoppen kleuren vlammend groen. De heide licht op in de gloed van het ochtendgloren. Op deze vroege ochtend hebben ze het rijk alleen. Alleen is ten dele waar; het betekent in dit geval vrijwel geen mensen in de buurt, maar wel dieren. De vogels laten zich van hun beste kant zien en horen; een singer/songwriter zou er jaloers op worden. Het is een prachtig decor. In dit decor is alleen eerbied en ontzag op zijn plaats. Het heeft een verrukkelijke en geest verruimende werking. Deze trainingen zijn er ook om te leren genieten van het hier en nu. Het daar, als is het maar even, tevreden mee zijn, is vaak de sleutel tot geluk.

Onderweg verschijnen de verhalen die er toe doen. Onze arts, onze Art, heeft een boek gelezen van een andere arts en wat er geschreven staat, klopt volgens hem. Er staan 3 tips in om 100 jaar te worden en die wil Art jullie natuurlijk niet onthouden. Tip 1 is minimaal 10 koppen koffie per dag drinken. Tip 2 is een kat aanschaffen. Tip 3 is Art helaas vergeten. De andere leden opperen dat tip 3 wellicht seks moet zijn? Art kan het zich niet herinneren, tip 3 is hij vergeten.  Ik was het zelf ook bijna vergeten, maar recentelijk heb ik een wetenschappelijk onderzoek uit Nieuw Zeeland gelezen en daarin stond dat veel seks goed was voor de levensverlenging, maar je wel vergeetachtig maakt. Wellicht toch tip 3?

Eveneens wordt door Art de test ‘ware leeftijd’ onder de aandacht gebracht. Je kunt die leeftijd positief beïnvloeden door 1. hardlopen en 2. een dure auto. Art is aan een nieuwe auto toe, dus wij zijn benieuwd met welke bolide hij binnenkort de Campus opdraait. Een aanvraag voor 2 parkeerplaatsen is al bij het bestuur ingediend.

Ze hebben allemaal post 3 tamelijk fit bereikt. Ed houdt het voor gezien; hij wil de spieren sparen. Tussen post 2 en 3 is de wind weer stevig opgestoken en de bewolking ziet behoorlijk zwart. Ze bombarderen de wind tot tegenstander. De ijzige wind draagt behoorlijk bij aan het gure zure gehalte van deze training. Een korte stop, want het is koud en het is niet meer al te ver. De groepen vertrekken in hoog tempo.

Dit laatste stukje het overactieve brein en de reuring in je hoofd blijven beteugelen.  Geen last krijgen van een theatrale diepgang. De focus op het lopen houden. Eenvoud en bescheidenheid zijn immers de toverwoorden van deze groep.

Met nog een stevige tempoversnelling weet Ronald de groep van Hanneke achter zich te houden. Met een rood lachend hoofd bereikt hij de finish, doet hij zijn cooling down, neemt een douche en een ‘rode stier’ en gaat zich voorbereiden op een knallend feest in de avonduren.

Iedereen is gelukkig weer helemaal aangekomen en iedereen geniet van een appelflap van de firma  Annemarie van L., Reinier en Pim. Lekker!! Bedankt.

Binnen deze cyclus is er nog één training te gaan. Volgende week nog 25 kilometers te overwinnen. Daarna sluiten we samen af, dus reserveer een half uurtje extra. Wel zo gezellig!

Het menu van vandaag bestond uit twee delen. Het eerste deel was zacht en zelfs een beetje zonnig. Het tweede deel was door de stevige wind guur en zuur. Het mag van ons, na deze weken van kou, wel wat aangenamer worden.

De lente zelf roept ook om romantiek en slaakt, evenals wij, een zucht naar zon en zachtheid.

Tot zaterdag, groet Willem.